Castro muerto, llevatelo viento de agua

Por Amel Olivares

Mi abuela, mujer sabia y serena, apegada a la bondad de las almas sencillas, me hizo descubrir años atrás un sentimiento: la compasión. 

Cuando el dolor se volvió insoportable, arrasador, y desbordando mi cuerpo de adolescente se fue convirtiendo en rabia, esa mujer detuvo el torrente salvaje de mi ira y evito que se transformase en odio, revelándome con una sonrisa el misterio de la piedad. Piedad por castro? Difícil empresa, mas salvo mi ser nuevamente del odio, sin privarlo, eso si, del total desprecio.

Allá en el infierno agitados vociferan los impíos, y segura estoy que lo acogerán como merece.

En su lecho el asesino tiemble desesperado porque se aproxima la hora de pagar la cuenta con sus victimas. La compasión me sobrecoge mas no por el tirano sino por mis muertos, por el amigo que nunca mas vi. Por mis hermanos de lucha caídos, por los que perdieron la razón, por mis padres, por mi misma, por todo mi pueblo, por la patria destrozada y en agonía. 

En sus últimas horas recuerde el dictador el rostro sombrío de su madre, la tragedia de aquella mujer que llevaba idéntica sangre en sus venas y la que negó el perdón de un hijo.

No lo absuelvo, ni lo hará la historia. Lo condenare eternamente y jamás pronunciare su nombre, mancillaría mis labios! 

No pediré la paz de su alma por respeto a nuestros jóvenes enviados como victimas sacrificales a la África hostil, en una guerra intencionada exclusivamente en ganar nuevas zonas de influencia, la ambición imperialista de los amos soviéticos era insaciable a la par que inconmensurable y la índole hetaira del tirano irrefrenable.

Prefiero honrar a nuestros mártires y rendir tributo al recuerdo de nuestra inocencia violada, quedare indiferente a la tribulación del monstruo barbudo, en mi piel aun sangran las profundas cicatrices de la renuncia y la forzada separación, las heridas que me ha infligido no sanan, son la voz de mi consciencia que no encuentra paz porque el templo fue derrumbado. 

Hoy como tantos cubanos que comparten mi suerte solo puedo gritar grito a voz de cuello: llévatelo viento de agua! Viva cuba libre. Abajo la dictadura castrista!

Klout - Plebeier og Beliebers

Problemet med Klout er ikke at Justin Bieber blir regnet som å ha mer innflytelse enn Harald Stanghelle i sosiale medier, men at Harald Stanghelle har fortjent sin lave score.

I artikkel i Aftenposten tok journalist Kristoffer Rønneberg for seg noen av utfordringene med tjenester som Klout, PeerIndex og TwitterGrader, som bruker algoritmer basert på hvor mange følgere du har, hvor mange som svarer deg og hvor ofte du får dine twittermeldingene dine videresendt av andre for å beregne hvor innflytelsesrik du er. Innflytelsesrik på sosiale medier, vel og merke.

Rønneberg har helt rett når han problematiserer rundt tjenestenes manglende kontekst. En Klout-score sier ingenting om kvaliteten i innholdet du bidrar med eller verdien av ditt engasjement. Derfor kan det se rart ut når Harald Stanghelle, Aftenpostens politiske redaktør, har en Klout-score på ti, mens tenåringsidolet Justin Bieber har 99. For som Rønneberg skriver – Bieber er kanskje innflytelsesrik blant 14-åringer, men har lite fornuftig å si, mens Stanghelle har betydelig innflytelse over manges meninger i Norge.

Så kan det argumenteres med at det finnes like mange 14-åringer bare i USA som antall innbyggere i Norge og at Justin Bieber har over 12 millioner Beliebers som følger han på Twitter. Det er mulig Bieber har lite fornuftig å si, men han har da i hvert fall kommunisert med de som er interessert på en arena som åpner for mulighet for dialog. Det har ikke Stanghelle. Til tross for at også politikere, journalister og kommentatorer er aktive i sosiale medier. Altså. Gitt at oss vanlige plebeier ikke er interessante nok.

Det sies at sosiale medier senker terskelen for deltakelse og derfor er sterkt demokratiserende. Når sosiale skiller viskes ut kan trikkesjåfører og trygdede noenogfemtiåringer diskutere med rikspolitikere og andre nasjonale meningsbærere. Denne diskusjonen burde være interessant for Aftenpostens politiske redaktør, uavhengig av algoritmer i tjenester skapt for å hjelpe kommersielle aktører å finne hvem de burde påvirke for å slippe å sende goodiebags til alle med en rosablogg og et anstrengt forhold til hele setninger.

Min Klout score er 70 mot Jens Stoltenbergs score på 64. Jeg har ingen illusjoner om egen betydning i det politiske Norge. Men jeg førte flere debatter med rundt 10-12 ulike personer på Twitter i går, deriblant NRKs Kyrre Nakkim. Mulig jeg ikke påvirker, men jeg liker å tro at jeg har muligheten.

Jeg var for øvrig i debatt med blant annet Stanghelle, som jo er hyggeligheten selv, under Mediedagene i Bergen i 2009. Han skal ha for at han i hvert fall forsøkte å reflektere litt rundt dagens tema, som var bruk av sosiale medier i stortingsvalgkampen. Andre i panelet var Magnus Takvam (som nå er på Twitter – hei, Magnus), valgforsker Frank Aarebrott (som ikke en gang forsøkte å berøre temaet) og daværende partileder Lars Sponheim. Sistnevnte brummet høyt at Sponheimen ikke trengte sosiale medier, han hadde stortingets talerstol. Og det var det siste vi hørte fra han før han ble satt til å plage folk i det fylket som ikke ville ha han som stortingsrepresentant, og derfor fikk han som fylkesmann i stedet.

Harald Stanghelle er en klok mann. Jeg både leser og lytter gjerne til det han har å si. Det er godt mulig at han aldri trenger å bruke sosiale medier. Men deltakelse i sosiale medier kan føre til at man før informasjon, vinklinger og refleksjoner man ellers ikke ville fått. For eksempel fra trikkesjåfører og trygdede noenogfemtiåringer. Det er ikke alt som skrives som er viktig, men det er gudhjelpemeg ikke alt som menes i avisenes papirutgaver som er sannheten, lyset og livet heller.

Det er de små samtalene som er det sosiale limet mellom oss. Det har også en betydning. I disse dager går tusenvis av politisk engasjerte tillitsvalgte i alle partier rundt på husbesøk eller står på stands nettopp for å ha mange små samtaler. Kanskje om store ting. Det er en del av demokratiet det også.

Burde ikke norske journalister og redaktører være engasjert i det?

Donde esta la guaperia de los cubanos?

Las mujeres cubanas están dando la cara por Cuba. Recientemente un pequeño grupo de mujeres cubanas realizaron una protesta en la escalinata del capitolio, en la Habana. Como verán en el video, se agrupo cerca un grupo de personas que miraban con curiosidad el espectáculo. Los curiosos gritaron a la policía política cuando se les acercaron, les gritaban abusadores y que las soltaran. Las valientes mujeres gritaron abajo la dictadura, vivan los derechos humanos, libertad y otras consignas. Por el momento solo se les unió a las cuatro de la idea original una mujer mas que al parecer al ver lo que sucedía decidió sumarse espontáneamente.

Yo me pregunto que sienten los hombres cubanos que viven en Cuba y ven pasivamente estas cosas? A donde ha ido a parar la “masculinidad” del cubano? Se ha quedado estancada en la guapearía de barrio? Que ha quedado del espíritu de los mambises? Será acaso que se extinguió? Solo queda aquel que semanas atrás se atrinchero con un machete en la azotea de su casa el solo a protestar por la mujer que habían apresado? No hay mas? O donde están los demás? Escondidos tras la doble moral? Donde están en especial los que reciben los dólares que manda el gobierno americano? Recogiendo firmas? Para que?

Porque tanto miedo? Hasta cuando van a dar la cara? Cuando vean a su madre protestando con un cartel? O van a esperar que la policía la golpee y la arrastre en su cara? Adonde quedaron los guapos cubanos? Adonde se ha metido la hombría de los cubanos? Me da pena, mucha pena decir estas cosas, pero lo que esta sucediendo en Cuba es bochornoso. Para reprimir a las Damas de Blanco si aparecen unos guapitos a gritarles a esas indefensas mujeres que luchan por el futuro de su país, de nuestro país. No les da vergüenza que en Cuba maltraten a ese grupo de mujeres indefensas que son las que mas se atreven a encarar a la misma dictadura que tiene a todos en Cuba pasando miserias y falta de libertad? No les da vergüenza que un abusador mate a un niño de 14 años por subirse en una mata a comer mamoncillos? No les da vergüenza que Cuba este como esta por culpa de un gobierno corrupto que en su cúpula dirigente esta compuesto de tres viejos de mas de 80 años?

A donde rayos fueron a parar los descendientes de Maceo, de Agramonte, de Quintín Banderas, y del caballo de Mayaguara? A donde esta la testosterona de los cubanos? Es hora de mostrar el valor, es hora de salir a la calle, es hora de !CARGAR AL MACHETE!

Skitten valgkamp

Så var silkehanskene av. Onsdag kveld sendte Oslo Arbeiderparti et brev til Oslo FrP og Oslo Høyre, hvor de reagerer sterkt på at Høyre og spesielt FrP sier at partiet vil innføre eiendomsskatt i Oslo dersom de vinner valget. De mener dette er en brudd på løftet om en verdig valgkamp:

"Arbeiderpartiet i Oslo reagerer meget sterk på disse utspillene om å spre usannheter om Arbeiderpartiets politikk og reise tvil om vår alminnelige politiske troverdighet. Vi oppfatter dette som manglende respekt for vårt program og vårt partis demokratiske prosesser. 

Vi vil derfor be Fremskrittspartiet avblåse sin løgnaktige annonsekampanje, og retter tilsvarende krav til Høyre om å avstå fra å snakke usant om Arbeiderpartiets politikk og vår politiske praksis. Hvis disse partier ikke følger opp dette, betyr det at de ikke følger opp de intensjoner og de erklæringer de selv gav i forbindelse med valgkampåpningen."

Signert Liebe Rieber Mohn, Rune Gerhardsen og Jan Bøhler. Brevet fant ved en inkurie veien til en helside i VG papir i går. Jeg vet ikke når VG trykkes, men jeg har ved en inkurie fått e-posten og mailen var sendt kl.21.40 onsdag kveld. Oslo Arbeiderparti kan selvsagt ved en feil ha mistet brevet til desken i VG. Slikt skjer i vår digitale tidsalder.

Nå har ikke jeg diskuterte dette med Oslo Høyres leder og vet ikke hvordan han vil respondere. Men min umiddelbare reaksjon var at nå er silkehanskene av og Oslo Arbeiderparti er i normal valgkampmodus hvor de vil bruke dette som unnskyldning for å gå vekk fra nettopp en faktaorientert og anstendig valgkamp.

Oslo FrP får svare for sin egen kampanje, men innbyggerne i Skedmso, Sørum og Nittedal kan bekrefte at Arbeiderpartiets løfter om å ikke innføre eiendomsskatt ikke er verdt papiret det er skrevet på. Som tidligere Ap-velger, uføretrygdede Birute Åkvåg fikk erfare i Nittedal.

Så når Høyre "insinuerer" at Ap vil innføre eiendomsskatt, så er det basert på to enkle ting - regnestykket over valgkampløftene som overgår budsjettet for kommunen i dag og må dekkes inn på en eller annen måte, samt erfaringer fra nabokommunenen våre. Høyre og FrP fjernet for øvrig eiendomsskatten i Nittedal fra 1. januar i år.

Oslo Ap og Arbeiderpartiet sentralt flyter på en sympatibølge etter 22. juli. Forståelig nok. Terroranslaget rammet dem hardest av alle, og ingen av oss kan forestille oss hva de som var på Utøya eller de pårørende går gjennom. Men når statsminister Jens Stoltenberg svarte terroren med ordene "mer demokrati" så kan han umulig ha ment at Arbeiderpartiet var hevet over en hver kritikk, samtidig som de selv skal kunne sette frem påstander de ikke kan belegge.

Liebe Rieber Mohn sa i TV2-debatten på mandag at Høyre ikke ønsker å redusere de sosiale forskjellene i Oslo, og fortsatte med at vi ikke gjør noe for å redusere de store forskjellene i skoleresultater.

Det er jo litt gøy at Ap bruker skoleresultater mot oss i og med at de er mot at skolene skal gi ut disse, mens vi vil ha mer resultatmåling for nettopp å kunne finne hvor det utfordringer OG gjøre noe med dem. Men Rieber Mohn snakker også mot bedre vitende. Ikke bare brukes det mer ressurser per elev på utsatte skoler i Oslo, men byrådet har også fremmet 17 konkrete tiltak for en bedre skole for mer kunnskap, sosial utjevning og bedre integrering. Oslo-skolen leverer også konsekvent bedre resultater innen det å lese og skrive enn resten av landet, til tross for større utfordringer enn de fleste kommuner.

Men Oslo Ap vil altså få lyve i fred, mens de andre partiene skal ta hensyn og holde kjeft.

Det er ikke mer frihet eller mer demokrati. Det er å misbruke folks føleleser og sympati.

Placer y tiempo vivido

Esta es la historia de alguien a quien yo definiría como un buscador...

No me refiero a un motor de búsquedas, no hablo de un robot, ni de google ni de yahoo, me refiero a una persona real...o imaginaria, pero de carne y huesos que define su vida como una eterna búsqueda en la que no necesariamente encuentra, ni siquiera sabe lo que busca. Acostumbraba a seguir sus instintos.

Un día el buscador sintió como un susurro que le indicaba salir a determinada ciudad. Como de costumbre siguió aquel instinto y dejo lo que hacia y partió.

Después de tres días de marcha por tortuosos caminos por fin llego a su destino.

Poco antes de llegar al pueblo, una vereda a la izquierda del sendero llamó su atención. Estaba recubierta de un verde encantador con un montón de árboles, pájaros y hermosas flores. La rodeaba por completo una valla pequeña de madera lustrada…

Una portezuela entreabierta lo invitaba a entrar.

El buscador traspasó el portal y empezó a caminar lentamente entre las piedras blancas que estaban distribuidas como al azar, entre los árboles.

Sus ojos acostumbrados a buscar, descubrieron sobre una de las piedras, aquella inscripción …

“Omar Herrera, vivió 7 años, 8 meses, 3 semanas y 2 días”.

Se sorprendió un poco al darse cuenta de que la piedra no era simplemente una piedra. Era una lápida... sintió pena al pensar en el niño de tan corta edad que yacía para siempre en aquel lugar…

Mirando a su alrededor,  se dio cuenta de que la piedra de al lado, también tenía una inscripción, se acercó a leerla y decía:

“Andres, vivió 6 años, 7 meses y 2 semanas”.

El buscador se sintió terriblemente conmocionado.

Este hermoso lugar, era un cementerio y cada piedra una lápida. Todas tenían inscripciones similares: un nombre y el tiempo de vida exacto del difunto, pero lo que mas lo impacto fue comprobar que, el que más tiempo había vivido, apenas vivió 12 años.

Embargado por un gran pesar, se sentó y comenzó a llorar.

El guardián del campo santo pasaba por allí y se le acercó, lo observó llorar un rato en silencio y luego le preguntó si lloraba por algún familiar.

- No, no soy de por aquí  – dijo el buscador

- ¿Qué ocurre en este pueblo?, ¿Qué cosa tan terrible sucede en esta ciudad? ¿Por qué tantos niños muertos enterrados en este lugar? ¿Cuál es la horrible maldición que pesa sobre esta pueblo, que los ha llevado a construir un cementerio de niños?.

El guardián sonrió y le dijo:

-Puede usted calmarse, no hay maldición alguna, lo que sucede es que tenemos una vieja y quizás rara costumbre. Le explicaré: cuando un joven cumple 15 años, sus padres le regalan una libreta, como esta que tengo aquí, colgando del cuello, y es tradición entre nosotros que, a partir de allí, cada vez que uno disfruta intensamente de algo, abre la libreta y anota en ella: a la izquierda que fue lo disfrutado…, a la derecha, cuanto tiempo duró ese placer. ¿Conoció a su novia y se enamoró de ella? ¿Cuánto tiempo duró esa pasión enorme y el placer de conocerla?…¿Una semana?, dos?, ¿tres semanas y media?… Y después… la emoción del primer beso, ¿cuánto duró?, ¿El minuto y medio del beso?, ¿Dos días?, ¿Una semana? … ¿y el embarazo o el nacimiento del primer hijo? …, ¿y el casamiento de los amigos…?, ¿y el viaje más deseado…?, ¿y el encuentro con el hermano que regresa de un país lejano…?¿Cuánto duró el disfrutar de estas situaciones?… ¿horas?, ¿días?… Así vamos anotando en la libreta cada momento de gozo. Cuando alguien muere, es nuestra tradición abrir su libreta y sumar el tiempo que disfruto el finado, para escribirlo en esas piedras blancas sobre su tumba. Porque ese es, para nosotros, el único y verdadero tiempo que cuenta.

Spot uterestauranten

Hvordan utnytte potensialet i sjarmerende Arendal.




- Posted using BlogPress from my iPhone

Klokkespill fra Oslo Rådhus

For de som lurer på hva som blir spilt fra klokketårnene og når. This service brought to you by VamPus...


- Posted using BlogPress from my iPhone

Rosenes by?

Skal terroraksjonene endre Oslo fra Tigerstaden til Rosenes by?

DET ER LETT Å LA SEG RIVE MED i den spesielle stemningen som fulgte etter terroraksjonene. Det er helt riktig å ville minne de som måtte bøte med livet for terroristens ugjerninger. Men er det riktig å endre på elementer i byrommet for å markere tragedien?

Stortorget overtok som byens sentraltorg etter Christiania gamle torg i 1736. Når veiavstander til Oslo vises på veiskilt, er avstanden målt til Stortorget. Torget er storebroren til Lilletorget, der ”Neven og rosen” er plassert. Ville det ikke være galt å endre navn på Stortorget, eller Rådhusplassen for den saks skyld, som følge av en terroraksjon?

Les hele innlegget i Bypatrioten.

Notater til Kurer på P2 kommende lørdag

Til helgen har NRK P2s mediemagasin Kurer et program om nettdebatt generelt og i forbindelse med innvandringsdebatten spesielt, hvor undertegnede deltar. Som vanlig før en debatt eller medieopptreden forberedte jeg meg med "soundbites" - det jeg tenker på som viktige momenter jeg vil ha med, og som er relevant for debatten. Typisk nok er det når man har mye på hjertet at ting kludrer seg til, og jeg håper bare den stakkars journalisten klarer å klippe til noe fornuftig. Jeg får vel si som tidligere stortingspresident, den ærverdige C. J. Hambro: "Det står enhver fritt å gi uttrykk for den forvirring som måtte herske i hans indre".


Her er momentene jeg syntes det (i denne sammenheng) var viktig å få med:

Ytringsfrihet er grunnleggende for en fri debatt og utgjør i et liberalt demokrati fundamentet og forutsetningen for politisk mangfold og borgernes autonomi.

Ideelt sett så tilsier ytringsfriheten at alle slags meninger, også de mest ytterliggående, skal slippe fritt fram i offentligheten for å bli imøtegått der. Men det forutsetter jo at det er noen som orker å ta jobben med å grave opp fakta, tilbakevise myter, og diskutere med folk som mener sjikane av meningsmotstandere er greit.

Det er en myte at debatten blir mer inkluderende av å tillate trollene. Det ekskluderer nemlig de som ikke orker å hele tiden bli møtt med personlig sjikane, løgn og påstander det ikke finnes hold i. Dermed flykter de gode kreftene fra kommentarfeltet og de som skriker høyest får bli.

Det er også en myte at man ikke får lov å være kritisk til innvandring i Norge. Problemet er at legitim innvandringskritikk blir stemplet som rasisme, og slik utviskes grensene mellom hva som er viktige problemstillinger og hva som er ren hets.

Selv det regjeringsnedsatte Brochmann-utvalget, som skulle se på velferdsstatens utfordringer i fremtiden, ble beskyldt for å skape et innvandringsfiendtlig klima fordi de problematiserte at økt innvandring kombinert med lav arbeidsdeltakelse ikke vil være bærekraftig på sikt. Hate speech og stigmatisering er med andre ord overhode ikke typisk for høyresiden, men i aller høyeste grad noe som også kommer fra venstresida i den polariserte norske debatten.

Det er et paradoks at i et land der partiene er så like, så er debatten så polarisert. Tyder mer på et behov for å skape syntetiske forskjeller for å kunne differensiere seg.

Konflikt er ikke i seg selv negativt, vi trenger friksjon og uenighet for å kunne bevege samfunnet fremover. Spørsmålet er hvordan konflikten blir håndtert.

Mediene har selv stort ansvar for den polariserte debatten gjennom å skape konflikt der det ikke nødvendigvis er noen. Man velger konsekvent enkeltsitater og worst case scenarier for å få en sak.


Den offentlige debatten har aldri vært fri og inkluderende. Den er sterkt moderert og kontrollert, med høyere terskler ettersom forumet for debatt har lesere eller seere. Og slik bør det være. Ingen har lyst til å høre hva fem på gata tror om renta skal ned eller opp, slik dere driver med her i NRK. Det kan være underholdende når Norsk Tipping har trekning i Joker, men ikke i saker der man ønsker folk som snakker i hele setninger og bidrar med kunnskap og refleksjoner.

Fullt navn er ingen garanti for konstruktiv debatt. Som debattredaktør fikk jeg selv drapstrusler som ansvarlig for å ha moderert vekk kommentarer som var dypt krenkende mot andre i kommentarfeltet, som «du burde dø din hore» eller mot samfunnsaktører, som for eksempel at «Siv Jensen burde kastes ut av landet».

Leif Knutsen hos Minerva:

Skillet går ikke mellom akseptable og uakseptable meninger, men mellom konstruktiv og destruktiv adferd. Det er ikke de med aparte meninger som ødelegger online fora, det er bråkmakerne. De som kverulerer uten å lytte, misforstår med vilje, tvinger deres meningsmotstandere til å bruke all sin tid og sine krefter på å forklare sitt poeng om og om igjen. Deres målsetning synes å være å jage ut meningsmotstandere slik at de kan dominere debatten.

Med andre ord er det relativt få farer med å la folk utrykke ekstreme synspunkter i full offentlighet. Det er mer grunn til å være urolig over et debattklima der deltagerne stadig må bekymre seg over å bli beskyldt for å være for nær Anders Behrings Breiviks vrøvlete manifest.

Lars Gule i Politisk kvarter:

Når disse meningene da får eksistere i sine egne fora, enten nå disse foraene er tidsskrifter, organisasjoner eller som nå på egne nettsteder, så blir dette altså en type drivhus hvor disse meningene trives og utvikler seg.

Fra Kristin Clemets blogg:

Den danske liberalkonservative tankesmien Cepos, har undersøkt sammenhengen mellom såkalt hate speech og hate crime i USA og flere europeiske land. Dersom det er en sammenheng, så bør det være mer hate crime i USA enn i mange europeiske land, siden USA har en mer liberal lovgivning knyttet til ytringsfrihet.

Cepos finner ingen slik sammenheng. Tvert om er antallet hat-forbrytelser, relativt sett, langt større i land som Finland og Tyskland enn i USA. Det betyr neppe at man kan være sikker på at fri debatt fører til mindre vold, men det er i hvert fall vanskelig å konkludere motsatt: At det blir mindre vold, bare vi strammer inn på ytringsfriheten.

Derimot bør denne saken, og kanskje spesielt det som har skjedd etter terrorhandlingene, lære oss at vi kanskje bør gjøre noe med ytringskulturen i landet vårt. Det er ikke et juridisk spørsmål, men et spørsmål om hvilken atmosfære og dannelse vi vil la prege den offentlige samtale og den politiske debatt for at alle skal føle seg inkludert i demokratiet.

Se acaba el trabajo voluntario en Cuba

Resulta que recién ahora se están dando cuenta en cuba que el trabajo voluntario que dicen que invento en che, es una basura en la que muchas veces se gasta mas que lo que en realidad se obtiene. Ahora se dan cuenta que lo usaban para tratar de tapar la ineficiencia, y planean solo usarlo en casos de desastres naturales y cosas por el estilo.

Me pregunto cuando se darán cuenta de tantas otras cosas, mas profundas y mas importantes? Cuando se darán cuenta de que es el sistema socialista el que no funciona? Cuando se darán cuenta de que esos lideres que tienen de mas de 80 años ya no están capacitados para dirigir nada, ni su propia familia.

Claro, si los dejamos por su cuenta, nunca se darán cuenta de esto, por que la realidad es que esas tibias medidas que se están tomando y esos pequeños cambios solo son una estrategia para ganar tiempo y para dar la falsa impresión de que están ocurriendo cambios, cuando la realidad es que solo son pequeñas concesiones que dan los dictadores con el único objetivo de seguirse manteniendo en el poder. Porque de eso es lo que se trata, del poder, de reinar e imponer su voluntad arbitraria sobre los demás hasta las ultimas consecuencias, hasta la muerte. Y aun mas allá, si fuese posible, dejar el camino preparado para sus familiares que si no quedan con el poder político, al menos queden con un gran poder económico y que en una época postcastro sean los nuevos ricos, los nuevos poderosos.